Sunday 8 November 2015

[.A.L.O.N.E.]

Assalamualaikum dan salam sejahtera.

Hai semua. Lama tak jumpa,

Okay, hari ni aku nak story pasal word [alone]

Hampa mesti biasa bersendiri kan? Takkan laa tak pernah. Dalam alam rahim dulu pun sorang-sorang. Unless kalau hampa twins. Hahaha.

Apa kaitan word [alone] dengan aku?


gambaq dari encik google

Haa mai sini nak habaq mai. Aku dengan word [alone] ni memang dah best friend sejak azali. Ada yang bertanya.

Hang tak sunyi ka duk sorang-sorang?

Mai pulak hat lain...

Hang happy ka duk sorang-sorang?

Mai lagi orang bertanya

Hang tak bosan ka duk sorang-sorang?

Ada lagi dah pulak kata...

Hang tak mau cari peneman ka? Lagi baik dari duk sorang-sorang.

Macam ni laa senang nak story kan. Sapa kata aku tak sunyi duk sorang-sorang. Memang sah-sah sunyi la weh. Ada smartphone. Ada whatsapp, wechat, twitter, facebook, instagram semua tu. Tapi hang tau dak handphone aku tak dak aihh orang nak hantaq chat bagai. Twitter aku? Kisah aku je laa. (yang aku malas nak update kat blog) Facebook? Mana ada friend pun aku kat facebook. Macam nak katup buang ja. Insta lagi laa lifeless. Follow orang pastu bila nampak update depa kat TL mulalah nak jeles. Wechat? Pun penuh dengan moment update aku ja. Whatsapp? Mana ada laa oii orang nak chat dengan aku. Hahaha. Noti hat duk masuk mai pun yang grup weh.

So, hampa boleh agak kan aku sunyi ka dak. Aku happy ka dak. Aku bosan ka dak.

Berat weh na hadap semua ni. Tapi nak buat macam mana. Aku bukan boleh paksa orang layan perangai aku. Dah la kuat sentap. Perongoih. Kepala angin. Mau tau laa. 


sumber gambaq encik google

Ada orang kata kat aku...

Lahh. Kenapa tak bagitau kata sorang-sorang? Boleh aku teman.

Juga ada yang kabor...

Aku free ja weh semalam. Kenapa tak mesej aku?

Tak kurang jugak yang kata...

Suka sungguh duk pi sorang-sorang. Lain kali ajak la aku buat teman ka.

And many more laaa. Aku malas nak taip panjang-panjang. Sebab aku rasa tak dak kot orang baca nate nii. Buang masa jeekkk.

Untuk statement kat atas tu. Haihh. Aku bukan tak mau habaq. Bukan tak mau ajak. Bukan tak mau mesej. Tapi bayangkan tiap kali hang mesej dia reply 'sori weh, ada keja sikit ni.' Tiap kali hang ajak dia keluar dia jawab 'tak boleh la weh. Aku kena tolong mak aku ni.' But then bila nampak status update aku kat wechat mula laa nak kata macam-macam. (Tuu pun kalau kebetulan depa scroll and saw what I wrote there laa) Kalau tak takdenya nak respon camtu.

Dan ada quote kata...

sumber gambaq encik google lagikkk

Ya ka not alone. Ya laa. As a muslim we know that Allah is always be there with us.

Tapi, as a human being kita ada satu fitrah. Berteman tu jugak fitrah manusia. Memang sejak azali lagi dah kita ni diciptakan berpasangan. So, kenapa kita nak menggelabah bila the one yang dijanjikan untuk kita tu masih tak muncul-muncul? Hmm.

Tepuk dada tanya hati. Erk!

Aku rasa yang ni macam dah lari topik sikit. Tapi takpa. Still in mood of word [alone].


sumber gambaq masih encik google

Minggu lepas bestie aku (Paan) ada mesej bagitau katanya nak balik minggu ni. And most important. Nak jumpa aku. Hmm. Aku harap dia tak bagi harapan palsu. We've got plan to do anything masa jumpa tuu. But then few days later he told me. 

Aku tak jadi balik la weh. Mak aku suruh balik 27 haribulan nanti.

Hahaha. Well said. Musnah jugak la plan tu. Pada hari yang sama ada sorang lagi kawan aku mesej bagitau kata dia nak balik sebab kebetulan dia ambik cuti sekali dengan cuti Deepavali. So, he has so many time la jumpa aku. Sebab dia pun bukan keja kat Kedah, He stay out Kedah. Cari pengalaman katanya.

Hari Jumaat tu aku dah happy semacam ja. Mai keja pun semangat ja. Siap session stori morri dengan Naimah pun duk blooming ja. Tup tup... Malam tu aku dapat mesej ni...

Alamak weh. Aku tak jadik balik. Supervisor tarik balik cuti. Weekend pun kena keja jugak. Hmm. I'm sorry. Nanti ada masa aku balik cari hang. Ok?

Mesej aku biarkan tak bereply. Mungkin sebab kecewa sangat kot. Dua kali dah kecewa. Aku pun nekad je la nak keluar sorang-sorang Isnin ni. Sebab Isnin memang off day aku. Hari lain memang tak sempat. Life aku sekarang dengan Pacific ja. Dengaq pun macam lifeless kan? Tak pa. Sabaq sat jaa. Demi nak simpan duit.

Hari Sabtu aku pi keja dengan keadaan yang amat moody. Walaupun aku dapat tau yang kawan-kawan sekolah rendah aku dah start balik ke Kedah sebab cuti mid sem kot. (Mana nak pi tau aih. Aku bukan mengaji dah!) Pakat planning laa nak jumpa. Hmmm. Bestnya jadi depa.

Aku bagitau siap-siap yang aku memang tak dapat join pun hangouting depa. Nak keluaq pun semua nak kena cukup korum. Susah sangat nak cukup semua! Mesti ada yang takdak. 

Tanpa lengah aku offer kat depa sapa-sapa nak ikut aku keluar pegi Aman Sentral boleh bagitau. Plan pun sikit punya cantik dah. Even memang tau yang sorang tu memang tak boleh join. 

Malam semalam balik keja aku terus mintak confirmation sapa yang nak join. Tapi, sayang. Semua lelap tak bukak wasap. Sampailah ada sorang ni reply.

Weh! Kaki aku tergeliat! Jatuh tangga tadi. Berbalut ni. Tapi nak keluaq...

Kalau hampa fikir yang aku akan ajak paksa dia keluar jugak hampa memang silap. Sebab aku tak sekejam tu. And aku tau macam mana rasa sakit jatuh tangga. Sebab aku dah pernah jatuh tangga pastu tangga tu timpa aku balik. Sakit wehh!

Dan kesudahannya cancel je laa last minit. Sebab takdak orang respon kat chat aku. Shit! oppps... Takpa laa nak buat macam mana.


sumber gambaq tetap encik google

Tapi sebenarnya aku rasa agak lega sebab tak jadi keluar dengan depa. Bukan pasal aku tak suka or tak rindu kat depa. Gila apa tak rindu. Lama tak jumpa oii.

Sebenarnya aku segan dengan depa.

Di saat aku bangun pagi gosok gigi mandi. Kemudian bersiap ala kadar. Baju putih seluar jeans tudung putih dan kasut bertutup yang diikat kemas. Depa struggle nak masuk kelas timba ilmu. Aku sampai tempat kerja melangut dulu. Depa dah siapkan satu assignment,

Lagipun antara kami berlima education history aku paling lekeh terkekeh sekali. Diploma ja pun. Depa semua bakal pegang Degree dah. Dan aku rasa gap yang luas kat situ. Dari segi pemikiran depa dengan pemikiran aku. Mungkin laa aku nii lebih matang sikit sebab dah hadap dengan dunia kerja, Dan aku rasa tak adil kalau racun pemikiran depa bebudak Degree dengan skill pemikiran ex-student yang hanya ada Diploma macam aku. Part tu aku rasa down gila!

Memang orang akan cakap..

Kami tak pernah rasa pun hang low dari kami.

Atau ada yang kata...

Kita sama ja weh. Tara mana kami study pun. Hang tetap kawan kami.

Mungkin jugak depa kata...

Takkan pasai hang tak ambik Degree kami nak campak hang keluaq dari grup ni. Kenai dah lama oiii.

Ya! Memang betui. Tapi bila gathering, hampa masing-masing akan bukak stori pasal tempat study hampa. Habis tu aku nak dengaq saja? Perghhh. Kadang-kadang hampa kena tau perasaan orang bila duduk di bottom part. Sebab tu aku rela menyendiri. Biar aku dengan life aku ja.

Ahh! Malas nak tulis pasal stori ni! Buat aku rasa down. Buat aku rasa nak menangis!


masih encik google sumber gambaq

So, aku jump into a conclusion terus lah. Dah penat stori pasal [alone]
Sekarang ni aku bet ramai yang dah tau kenapa aku bersendiri kan?

Mira + Quiet = Alone

Betui kan equation tu.

So, lepas ni jangan nak buat-buat tanya aku soalan-soalan yang aku letak kat atas tuu dah. Sakitnya tuhh di sini <3 

Hampa tak rasa apa hampa tak tau~

Sekarang aku nak pi jenguk dapoq mak aku masak apa. Ada benda makan boleh aku sebat sambil-sambil duk tengok One Piece nii. Kah! Adios!



Tata^^